Mijn kind houdt niet van andere kinderen, wat nu?
Ik weet niet hoeveel anderen dit stukje ervaren… Bij ons is het zo dat Kaile enorm sociaal is naar volwassenen toe, maar kinderen is een heel ander verhaal. Er was een tijd wanneer hij kleiner was dat er regelmatig een speelkameraadje over de vloer kwam van dezelfde leeftijd. Dat ging toen best goed.
Maar op een bepaald moment maakte Kaile zo een sprong vooruit op gebied van taal dat hij heel snel tot het besef kwam dat communiceren moeilijker werd.
De aansluiting die hij niet meer vond bij zijn kameraadje vond hij wel weer bij volwassenen. Intussen zit zijn interessegebied ook op een heel andere plaats dan vele andere kinderen en wordt het nog lastiger.
Sociaal contact en de noodzaak daarvan
De algemene consensus onder de mensen lijkt te zijn dat een kind moet socialiseren met een ander kind. Dat klinkt een beetje zoals het socialiseren van je hond, maar laat nu net zijn dat een mens geen hond is. En moest een mens wel op gaan in de vergelijking met een hond, is er dan niet zo iets al verschil in karakter waardoor je honden hebt die wel met kinderen kunnen en honden die dat niet graag hebben?
Het aanbieden van contacten is uiteraard een taak die je als ouder op u moet nemen, maar of je kind daarop in wenst te gaan en met wie is zijn/haar eigen wens. Als we deze wens zo goed mogelijk respecteren groeit van daaruit een zelfvertrouwen in de omgang met anderen, maar als je telkens je kind in zo een situatie duwt daarop hij/zij zich ongelooflijk ongemakkelijk voelt dan ga je onzekerheid in de hand werken.
Op de foto hier leert Kaile pasta maken met Freya. Zij is zijn absoluut favoriete (volwassen)persoon die maar soms in het land is. Maar wanneer zij komt is het feest. Samen praten ze over de meest interessante onderwerpen. Zij is biologe en Kaile houdt enorm van de natuur. Telkens leert hij weer nieuwe dingen van haar.
2 handen op 1 buik!
De maatschappelijke druk loslaten
Het moeilijkste stuk aan heel dit verhaal is wat andere mensen vinden loslaten. En dat is zeer belangrijk, want dat kan voor een behoorlijke portie stress zorgen. Been there, done that… maar dan kom je op dat stuk waarop je kan loslaten. Jij bent tenslotte diegenen die de ervaring heeft met je kind.
Mijn zoon, super vrolijk en lief, klapt helemaal dicht op het moment hij zich ongemakkelijk voelt. “Dat gaat wel over” zeggen mensen dan… Ja dat klopt, maar wat de gevolgen daarvan zijn krijgen mensen niet mee.
Deze zomer hadden we een familiefeest waar 5 andere kinderen aanwezig waren, samen met 8 andere volwassenen. Het was al moeilijk om te gaan, want daar had Kaile enorm veel stress voor. Dan heeft het maar liefst 3 uur geduurd voordat hij zich aangepast heeft aan de groep kinderen en wat begon “los te komen”. Zonder veel woorden te gebruiken, want praten doet hij dan bijna niet meer en voor de woorden die hij dan toch gebruikt valt hij eerder terug op kindertaal. Ja hij heeft nog een tijdje gespeeld en gelachen, maar het gevolg van die 3 uur ongemak en stilte van zijn kant was dat hij daar 1 maand lang maagproblemen van gehad heeft. Wij zijn beide therapeuten en hebben hem telkens gepast kunnen behandelen, maar dit heeft zo een impact gegeven op hem.
Mensen kunnen zo sturend zijn, in de hoop dat iedereen volgt en we dan als “normaal” beschouwd kunnen worden. Maar er is niet zo iets als gemiddeld en normaal.
Iedereen is uniek. En als ik dan zie hoe Kaile telkens opleeft als een goede vriend van ons langskomst dan is dat loslaten zoveel eenvoudiger. Deze goede vriend is een ongelooflijk slim man waar Kaile zijn slimme zelf aan laat zien. Samen spenderen zij veel tijd in de moestuin, waar Kaile hem telkens meenemen om hem te laten zien hoe al onze planteren veranderen en om hem te vertellen welke plant wat doet en wat de naam er van is. Bij hem voelt hij zich gehoord en gezien en daar geniet hij enorm van. Daar kan hij praten over dat hij geleerd heeft over adhesie en cohesie en voert op deze manier ook echt interessante gesprekken.
U kind zo lang mogelijk in contact houden met zijn authentieke zelf
Kaile is een natuurkind dat houdt van rust en stilte. Dat is al sinds hij baby is. Dat is wie hij is en wat hij nodig heeft om in balans te blijven. Zoals de foto van deze post: in de weide tussen onze paarden.
Dat contact met zichzelf is enorm belangrijk, want van daaruit kan hij groeien als persoon. Tussen vele mensen wordt hij onrustig. Wanneer hij niet kan slapen vraagt hij om samen te wandelen door onze moestuin want dat is zijn “happy place”.
Voor dit stuk contact met jezelf heb ik opleidingen Qigong en meditatie moeten volgen. Daar heb ik veel tijd en geld ingestoken om tot het niveau van persoonlijke ontwikkeling te komen waar hij gewoon nog is. Waarom zou je u dan laten verleiden door maatschappelijke druk om je kind dadelijks in drukte onder te dompelen terwijl rust is wat hij/zij nodig heeft?
Wij als ouders vinden het ons absolute opvoedingsdoel om hem zo dicht mogelijk bij zichzelf te houden voor zo lang we kunnen, ongeacht wat andere daarvan vinden. Dat is een basis waarop hij voor de rest van zijn leven kan terugvallen en hoe steviger de basis hoe eenvoudiger de weg terug wanneer hij die even kwijt is (en dat gaat zeker gebeuren).
Hoe weet je wat je authentieke zelf is? Onlangs zag ik een filmpje waarop de presentator zei “ik schenk mezelf graag een tas thee uit en ga in de zetel zitten en stel mezelf de vraag: Wie ben ik wanneer ik niets wil?” Zo eenvoudig en moeilijk tegelijkertijd is het.
Kaile die buiten loopt en 1 seconde stilstaat en zegt “O mama, hoor je de stilte vandaag?” dat komt vanuit zijn authentieke zelf die aanwezig is in het moment.
Vertrouw je op gevoel en laat oordeel van andere los!
